Η ΘΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΙΔΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ

Η Ιφιγένεια ήταν κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Ο Αγαμέμνων είχε προκαλέσει την οργή της θεάς Αρτέμιδος σκοτώνοντας το ιερό ελάφι της, με αποτέλεσμα η θεά να δημιουργήσει άπνοια και να μη μπορεί να αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών από την Αυλίδα για την Τροία. Ρώτησαν τον μάντη Κάλχα τι έπρεπε να κάνουν κι εκείνος απάντησε ότι η οργή της θεάς θα έφευγε μόνο αν ο Αγαμέμνων θυσίαζε τη θυγατέρα του, την Ιφιγένεια. Ο Αγαμέμνων κάλεσε την κόρη του με την πρόφαση ότι θα την αρραβώνιαζε με τον Αχιλλέα. Η Ιφιγένεια ήρθε στην Αυλίδα και τότε ο Αγαμέμνων την παρέδωσε στον Κάλχα για να τη θυσιάσει στην Άρτεμι. Την τελευταία όμως στιγμή η θεά λυπήθηκε την Ιφιγένεια, την άρπαξε από τον βωμό της θυσίας και έβαλε στη θέση της ένα ελάφι. Έπειτα, οδήγησε την κόρη στην Ταυρίδα, όπου την έκανε ιέρειά της.

Ο Τρωικός πόλεμος συμβολίζει τον αγώνα των ψυχών να οδηγηθούν από τον εδώ τόπο, τον υλικό, πλημμελή και άτακτο, στον εκεί τόπο, τον άυλο, νοητό και πνευματικό.
Η Ιφιγένεια (Ίφι: ισχυρώς, δυνατώς, ανδρείως, κρατερώς + γίγνομαι) είναι σύμβολο των ισχυρών δυνάμεων της ψυχής.
Η θεά Άρτεμις εκπροσωπεί τον νόμο της πνευματικής Αγνότητος και της καθάρσεως της ψυχής.
Η θυσία της Ιφιγένειας στην θεά Άρτεμι, ως προϋπόθεση για να φυσήξει ούριος άνεμος και να αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών, επισημαίνει ότι για την κατάκτηση του πνευματικού επιπέδου είναι απαραίτητη η διατράνωση των ψυχικών δυνάμεων (Συναισθηματικού, Νοητικού και Ερωτικού Κέντρου της τριμερούς ψυχής) (Ιφιγένεια: Ίφι: ισχυρώς + γίγνομαι) και η κυριαρχία, εφ’ όλων των ψυχικών δομών, του νόμου της Αγνότητος.

Η Αγνότητα είναι ο αμείλικτος διώκτης όλων των παθών (Σ. Νάγος).

Μονόλογος της Ιφιγένειας:

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ:
Άκουσε μάνα μου. Αποφασίσανε το θάνατο μου.
Λαχταρώ με τιμή να πεθάνω.
Τώρα σε μένα κρέμεται της Ελλάδας το μεγαλείο.
Εγώ γραμμή των καραβιών και των Φρυγών ερείπια.
Θα δοξαστώ στους αιώνες που την Ελλάδα λύτρωσα.
Δεν πρέπει τόσο πολύ ν’ αγαπώ τη ζωή μου.
Μάνα, για το κοινό καλό με γέννησες, όχι για σένα μόνο.
Χιλιάδες άντρες στ’ άρματα, χιλιάδες στα κουπιά, με την πατρίδα ντροπιασμένη, τον εχτρό θα χτυπήσουν με τόλμη και θα πεθάνουν για την Ελλάδα.
Κι όλα τούτα θα τα φράξει μιά ψυχούλα; Η δική μου;
Το βρίσκεις δίκαιο;
Πώς μπορώ ν’ αρνηθώ;
Αν λαχταρά η Άρτεμις να πάρει το κορμί μου, εγώ θνητή σε μια θεά θα γίνω εμπόδιο;
Δίνω το κορμί μου για την Ελλάδα, πάρτε με, σφάξτε με, πάρτε την Τροία, αυτό θα’ ναι για μένα φήμη παντοτινή, και γάμος και παιδιά και δόξα.
Είναι σωστό να κυβερνούν Έλληνες βαρβάρους κι όχι βάρβαροι, μάνα, τους Έλληνες, οι λεύτεροι τους δούλους.

«Βαρβάρων δ’ Έλληνας άρχειν εικός, αλλ’ ου βαρβάρους,
μήτερ, Ελλήνων· το μεν γαρ δούλον, οι δ’ ελεύθεροι.»

Ε.Γ

Πρόκλου, εις τας Πλάτωνος Πολιτείας
Ευριπίδη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι
Σ.Νάγου, Ομιλίες

Κοινοποίηση

Φορμα επικοινωνίας